Tęsknota.

Nawet nie wiesz
Jak bardzo brakuje mi Twojego głosu
Tego zaspanego spojrzenia
Kiedy budziłaś się na łóżku obok

Pamiętam moją pierwszą wizytę u Ciebie
Ten wspaniale spędzony czas
Te długie rozmowy
Tą radość

Jesteśmy niemal tak blisko
Ale wciąż za daleko
Niby się mamy
A tak naprawdę nie ma mnie obok

Chciałabym być przy Tobie zawsze
Kiedy płaczesz i kiedy się śmiejesz
Ale nie mogę
Odległość jest moim brutalnym strażnikiem

Czasem mam Cię tak blisko
Mogę Cię wtedy przytulić
Ale tego nie potrafię zrobić
Coś ze mną nie tak, nie zaprzeczaj..

Chcę nadrobić te wszystkie chwile
W których nie mogłam Cię pocieszyć
W których nie mogłam Ci się wyżalić
Za mało mamy siebie, za mało

Ale wiem, że kiedyś
Zobaczymy się znowu
I to nie na chwilę, na dłużej
Wtedy Cię przytulę, obiecuję

To będzie słoneczny dzień
Zobaczymy znów prawdziwe siebie
I nie będzie nas dzielił mur obojętności czy odległość
Podbiegniemy do siebie i uśmiechniemy się tak, jak jeszcze nigdy...

List z Raju

Siedzę na tym strychu
Kurzem oddycham
Szukam go w kufrach
I szafkach komody

Nie ma go, zniknął
Czyżby już o mnie zapomniał?
O autorce, co przed laty..
Ach, właśnie!

Pamiętam, jak dziś
Łzy strumieniem ciekły mi z oczu
A ja, nieugięta, drżącą ręką
ubierałam to wszystko w słowa

' Drogi ... Panie!'
Tak zaczęłam
Na sto procent
Nie inaczej

' Zostawiłeś u mnie...'
Cóż zostawiłeś?
Koc, smycz, dwadzieścia dolarów
Stary krawat i skarpetki nie do pary

' Po za tym...'
Niespełnione marzenia, plany
List, którego nie wysłałeś do brata,
Wygniecioną pościel

' Chcę Ci powiedzieć...'
Że Cię wciąż kocham i potrzebuję,
Że pościel dalej Tobą pachnie,
Że chcę Ciebie tutaj, ale nie potrafię

I co robię?
Piszę krótkie ' żegnaj!'
' Wróć po rzeczy!'
'Moich nie przywoź, wpadnę po nie sama'

Do dziś się nie widzieliśmy
Minęło tyle lat
Krawat wyszedł z mody, wyprałam pościel
Odesłałam list, skarpetki w szafce, kocem okrywam się nocą

Pamiętam te wykaligrafowane litery
'Adam do Ewy' i na odwrót
Gdzie ten wąż, który nas zwiódł?
Gdzie ten Eden, z którego nas wyrzucono?

Zakryliśmy się przed sobą tymi liśćmi
Zakryliśmy się raz i nigdy nie odkryliśmy
Zapomnieliśmy o sobie
Jak byśmy byli nic nie wartym papierkiem

Walc jesienny

Nadal nie pojmuję
Jak mogłam przegapić
Moment, który ujmuje
Wszystko co dotychczas

To jakby sen
Niejasne wspomnienie
Zniknął jak cień
Niemal odszedł w zapomnienie

Ale jednak coś widzę
I nie pozwalam temu uciec
Teraz jestem już tylko widzem
W tej coraz lepiej widocznej scenie

On złapał mnie mocno
Dłoń mą w swoją ujął
Uśmiechem rozpalił moje oczy
Przechodnie niczym się nie przejmują

Park, w którym jesteśmy
W złoto liści się mieni
Tańczymy w rytmie walca
Melodią jesieni niesieni

Wymieniamy spojrzenia
Śmiejąc się do siebie
Nie ma już żadnego zmartwienia
Przy nim czułam się jak w niebie

Znów mi świat zamigotał
Tym tysiącem nieskazitelnych barw
Niczym motyl skrzydłami zatrzepotał
Znów mnie ucieszył

Ucieka ode mnie wspomnienie jesieni
I nie ma walca
Już nie jesteśmy nim niesieni
Nie trzymam dłoni w jego palcach

Ale on jeszcze nie uciekł
Nie zniknął ze słońcem wrześniowym
Tę samą wodę wciąż nosi w bucie
Tętniąc porankiem nowym

Przychodzi i siada
Słucha, potakuje
Kocha, przytula, powiada
Że ciągle to samo czuje

Porcelanowy Książe

Porcelanowy książe stoi na półeczce
Otoczony zastępami laleczek
Nie są one piękne
Nie przy nim

On jest najładniejszym porcelanowym wyrobem
A one dla niego tańczą
By chociaż tym mu się przypodobać
On nie patrzy

Jego brązowe oczy spoglądają gdzie indziej
Widzą tylko księżniczkę przy lustrze
Umalowaną i nieprawdziwą
Ona jest kłamstwem, ale on nikogo nie słucha

Codziennie myśli jak wspiąć się na szafkę
Jak pochwycić to złudzenie piękna
Jak sprawić, żeby spojrzała na niego
Ona nigdy nie tańczy

I książe nic nie widział
Nawet laleczki, która dla niego tańczyła
Piękniej niż którakolwiek
Jak motyl muskała stopami ziemię

Stara się biedna, stara
On niby też, ale nie tak samo
A ona kocha i kocha
I on niby też, ale nie tak samo

Siedzi smutny
Ona nie może podejść
Jej honor zabrania
Litowania się nad spaloną miłością

Tak odchodzi
I już jej nie ma
Nie chce tańczyć
Już dla nikogo

Spadła z półeczki
Tłukąc białą buźkę
Nóżki odpadły
Oczy zamknęły się

I choć nie widać krwi
A serca podobno nie było
To brnie w kałuży niespełnionych uczuć
Płacze słowami...

Rysunek.

Ujęła ołówek
Pierwsza kreska, druga
Bohomaz nie podobny do niczego
To ja

I kreśli i maże
Zdmuchuje gumkę z kartki
Poprawia, detaluje
A rysunek nabiera kształtu

Czuję, że ich nabieram
Że moja twarz jest wyraźna
Mam już oczy i widzę moją Panią
I uszy. Słucham jak o mnie mówi

Dwie kreski zamieniają się w uśmiech
Ale nie taki, jaki Pani chciała zobaczyć
Zmazała mi usta i zabrała się za resztę mnie
Daje mi ciało.

Mam już ramiona i tułów
Zaraz ręce i nogi
Jestem całkiem naga
Choć to tylko kwestia czasu

Znów zbliża grafit do mojej twarzy
Dziwnie na nią patrzy
Ale nie chwyta gumki
Jeszcze jestem cała

Znów dwie kreski
Przysięgam
Takie same
I ponownie dała mi uśmiech

Teraz i ona się uśmiecha
Podobam jej się
Rysuje dla mnie ubranie
Piękne i dopasowane

Zmienia krój
Ale ja zostaję taka sama
Penetruję wzrokiem jej rękę
Szybsze ruchy nadgarstka - jestem już pełna

Nadaje mi teraz barwy
Ciepłe i przyjemne
Moja dusza zaczyna swoje istnienie
Pani jest dumna

Podpisuje mnie
Wiesza na desce przy biurku
Spogląda
Jesteś piękna - mówi i gasi światło.

Teraz zostałam sama
Rozglądam się
Nie ma tu podobnej do mnie
Czyżby tylko mnie pokochała?

Lustro.

Perfidny kłamca.
Zadaje większy ból
niż największy wróg
I śmieje się w twarz

A jest naprawdę piękna
I ma wiele zalet
Jest chuda jak patyk
Ma ogromne oczy
Wspaniały uśmiech

A on to wszystko niszczy
Ukrywa dobro
Dodaje kilogramy
Zmniejsza oczy
Usuwa radość

Ale wtedy przychodzę
I rozbijam lustro
I kończy się ból, który sprawiało
A Ty zostajesz piękna tak, jak zawsze
Ale nigdy wcześniej.

Mała rzecz.

Podeszła do małej bezbronnej dziewczynki
Uśmiechnęła się do niej
Otarła łzy rękawem
Odeszła

Minęła starszą Panią w kościele
Podała rękę
Mocno chwyciła
Sprowadziła ze schodów
Odeszła

Odprowadziła pod blok
Rozmawiały
Przytuliła ją, powiedziała tak ważne słowa
Odeszła

I odchodząc wspominała każdą dobrą chwilę
Których mogło być więcej
A jej serce napełniało się dobrem

I pisała wiersze
Przy których ludzie płakali
I choć tego nie zamierzała
Uszczęśliwiała

I słuchała
Mówiła
Po prostu kochała


I tą miłością wywalczyła
Ten jeden
Piękny i niepowtarzalny
Uśmiech..

Kropla szczęścia.

Spadła
I powolnie płynęła w moim kierunku
Lekko skręcała,
Żeby móc mnie całą zobaczyć

Biedna, szara Istota
Myślała
I zataczała kolejny krąg
Nie zwalniając tępa

Nagle wpłynęła we mnie
I rozjaśniła pochmurny dzień
Pomogła rozciągnąć wargi w geście uśmiechu
I otworzyła je, bym mogła mówić dobre słowa

Otworzyła mi ramiona
Dała moc pocieszenia
Spojrzała na mnie przychylnym wzrokiem
I zostawiła coś po sobie

Nie była to wizytówka
Ani numer telefonu
Tylko świadomość tego
Że osoba na przeciwko
Jest dla mnie ważna, a ja dla niej..

Samotność.

Usiadła cicho w kącie

Popychana przez życie

Wyśmiewana przez los

Bezgłośnie łkała

Powracający smutek

Przygnębienie

Nie miała nikogo

Cząstka jej

Dająca miłość

Już dawno ją opuściła

I została tam

Sama

W ciemności i żalu

Przez nikogo nie zauważona

Ostatnia łza

Otarła oczy

Przywdziała maskę

I ruszyła w świat

Dając radość

Zrozumienie

Szczęście

Nie dając miłości